FERRAŞ DEDE
Geceleri soğuk gündüzleri kurak olan memlekette meczûbinden bir dede vardı. İşi gücü sokaklardaki çöpleri toplamaktı. Tek bildiği annesinin ona gösterdiği şeyhi idi. Onu çok severdi. Bu süpürme işinden annesi rahatsız olsa da o hep süpürge elinde her yeri süpürürdü. Yine annesi ona sürekli "oğlum bu sokaklar bu meydanlar süpürmeyle temizlenmez, sen bıraksan bu işleri" derdi. Onun kalbî sevdası bu işten vazgeçer mi, elinde süpürgesiyle her gün dolanır dururdu. Akşam olunca kıyıda kalmış, cemaati az olan bir mescide gider orayı pırıl pırıl edecek kadar süpürür ve silerdi. Sonra işini yapmış bir görevli gibi evine dönerdi. Onun geçeceği mahalleleri bildikleri için çocuklar çöpleri sokaklara dökerdi. Dede bir gün olsun çocuklara bir şey dememişti. Ve sabırla bu halinden de vaz geçmemişti. Ancak bir gün ne olduysa Ferraş Dede ortalıkta görünmez olmuştu. Sokaklar toza karışmış, mescid dahi tozlanmıştı. Kimse elini sürmüyordu. Sanki görevlisi Ferraş De...